ഇസ്ലാമിന്റെ കടുത്ത വിമർശകൻ അംബേദ്കറോ അതോ ഗോൾവൽക്കറോ?

“Some penetrating and caustic paragraphs describing the regressive bent of the Muslim mind, however, were deleted, it is said, at the instance of Ambedkar’s close admirers. Otherwise the author of ‘Thoughts on Pakistan’ would have experienced what H. G. Wells experienced at the hands of Muslims in London!” (P334, Dr. Ambedkar: Life and Mission by Dhananjay Keer, the one and only authentic biography read and approved by Dr. Ambedkar)

സാമൂഹിക വിജ്ഞാന ശാഖയ്ക്ക് സംഭാവന നൽകിയ ആധുനിക ഭാരതത്തിലെ രാഷ്ട്രതന്ത്രജ്ഞരിൽ ഡോ. ബാബാസാഹേബ് അംബേദ്കറോളം പോന്ന മറ്റൊരാൾ ഉണ്ടായിരിക്കുകയില്ല. ഇരുപത്തിമൂന്ന് വാല്യങ്ങളിലായി പരന്നു കിടക്കുന്ന വിജ്ഞാന സമ്പത്താണത്. എഴുത്തിന്റെ വ്യാപ്തിയിൽ ഇതിന് വെല്ലുവിളി ഉയർത്തുന്നത്, നൂറോളം വാല്യങ്ങൾ വരുന്ന മഹാത്മാ ഗാന്ധിയുടെ സമ്പൂർണ്ണ കൃതികൾ മാത്രമാണ്. ആമുഖങ്ങളാവശ്യമില്ലാത്ത ധിഷണാശാലിയും ചിന്തകനും എഴുത്തുകാരനും സർവ്വോപരി ഭരണഘടനാ ശില്പിയുമായ ബാബാസാഹേബ് അംബേദ്കറുടെ മാഗ്നം ഓപ്പസ് പാകിസ്താൻ ഓർ ദി പാർട്ടിഷൻ ഓഫ് ഇന്ത്യ എന്ന 1940 ന്റെ അവസാനം എഴുതപ്പെട്ട കൃതിയാണ്. അംബേദ്കറിന്റെ കൃതികളിൽ ഏറ്റവും പ്രസക്തവും ഇന്നും ആയിരക്കണക്കിനാളുകൾ വായിക്കുന്നതുമായ ഈ പുസ്തകം അദ്ദേഹത്തിന്റെ തികഞ്ഞ ബൗദ്ധിക സത്യസന്ധതയുടെയും അപാരമായ ദീർഘവീക്ഷണത്തിന്റെയും പ്രത്യക്ഷ ഉദാഹരണമാണ്. അദ്ദേഹം തന്റെ ജീവിതത്തിലുടനീളം പൊളിറ്റിക്കൽ കറക്ട്നെസ്സിന് പുല്ലുവില പോലും കൊടുത്തിട്ടില്ല. ‘പാകിസ്താൻ’ വായിച്ചാലതു മനസ്സിലാകും. എന്നിരുന്നാലും, ഇസ്ലാമിന്റെ പിന്തിരിപ്പൻ പ്രവണതകളെ വിമർശിക്കാൻ അദ്ദേഹമുപയേഗിച്ച പല കടുത്ത പ്രയോഗങ്ങളും അഭിപ്രായങ്ങളും, ചില ഖണ്ഡികകൾ തന്നെയും, പ്രസിദ്ധീകരണ സമയത്ത് നീക്കം ചെയ്യേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും അധികാരികമായ ജീവചരിത്രമെഴുതിയ ശ്രീ ധനഞ്ജയ കീർ വെളിപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. പാകിസ്താൻ അഥവാ ഭാരതത്തിന്റെ വിഭജനം എന്ന ബൃഹദ് ഗ്രന്ഥത്തെ ധനഞ്ജയ കീർ ‘ ഡോ. ബാബാസാഹേബ് അംബേദ്കർ: ലൈഫ് ആൻഡ് മിഷൻ’ എന്ന പുസ്തകത്തിൽ മൂന്നു പാരഗ്രാഫുകളായി സംഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ട്.

ഇടത് വ്യാജന്മാർ ഗുരുജി ഗോൾവൽക്കറിനെ മുസ്ലീം വിരുദ്ധനും വർഗീയവാദിയുമായി ചിത്രീകരിക്കുന്നത് വിചാരധാരയിലെ ‘Muslim Problem’ എന്ന ഒരു സബ്ടൈറ്റിലിൻ്റെ പേരിലാണ്. അത് നൽകിയതോ ആ സമാഹാരത്തിൻ്റെ സമ്പാദകനും. ഇതു മാത്രമാണ് ഗുരുജിയ്ക്കെതിരെ ഇടത്-ഇസ്ലാമിസ്റ്റുകളുടെ ഏക പ്രചരണ ആയുധം. അവരാരെങ്കിലും തങ്ങളുടെ വാദം സ്ഥാപിക്കാൻ വിചാരധാരയിലെ ഒരു വരിയെങ്കിലും ഉദ്ധരിക്കുന്നത് കേട്ടിട്ടുണ്ടോ? ഇല്ല എന്നാണ് ഉത്തരം. കാരണം, ഒരു സാധാരണ മുസ്ലീം മതവിശ്വാസിയുടെ വികാരങ്ങളെ വൃണപ്പെടുത്തുന്ന രീതിയിലുള്ള ഒന്നും അതിലില്ലതന്നെ. മുഹമ്മദോ, അല്ലാഹുവോ, ഖുറാനോ ഒന്നുമല്ല അതിലെ പ്രതിപ്രാദന വിഷയം. പൊളിറ്റിക്കൽ ഇസ്ളാം എന്ന ഭീകരവാദ പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തെ പറ്റിയാണ് ഗുരുജി സംസാരിക്കുന്നത്.

പക്ഷേ, ഡോ. അംബേദ്കർ തൻ്റെ ‘തോട്ട്സ് ഓൺ പാകിസ്ഥാനിൽ’ വിമർശിക്കുന്നതും കടന്നാക്രമിക്കുന്നതും ഇസ്ലാം എന്ന മതത്തിനെയും അതിൻ്റെ അടിസ്ഥാന പ്രമാണങ്ങളെയും ഒരു ശരാശരി ഇസ്ലാം മതവിശ്വാസിയേയുമാണ്. തൻ്റെ മരണം വരെ  ഇസ്ലാമിനെക്കുറിച്ചുള്ള അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കാഴ്ചപ്പാടിൽ ഒരു മാറ്റവും വന്നിട്ടില്ല. അദ്ദേഹത്തിന് ജീവാപായമുണ്ടായെങ്കിലോ എന്ന സുഹൃത്തുക്കളുടെ ആശങ്കയെ തുടർന്ന് ആ പുസ്തകത്തിലെ പല വാചകങ്ങളും ഖണ്ഡികകളും പൂർണ്ണമായി നീക്കം ചെയ്യുകയുണ്ടായി. അങ്ങനെ ‘മാരകമായ’ എഡിറ്റിംഗിനു ശേഷം പുറത്തു വന്ന പുസ്തകത്തിലെ വിമർശനങ്ങളുടെ പ്രസക്തഭാഗങ്ങളാണ് ഈ കുറിപ്പിൻ്റെ അവസാനം കൊടുത്തിരിക്കുന്നത്.

എന്തുകൊണ്ട് ‘പാകിസ്താൻ ‘ അഥവാ ‘സമ്പൂർണ്ണ ജനസംഖ്യാ കൈമാറ്റം’ എന്ന ചോദ്യത്തിന് ഡോ. അംബേദ്കർ നൽകുന്ന ലളിതമായ മറുപടി, ‘മുസ്ലീങ്ങൾ രാഷ്ട്രത്തോട് കൂറുപുലർത്താതെ, രാഷ്ട്ര വിരുദ്ധരായി ഇന്ത്യയ്ക്കുള്ളിൽ കഴിയുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലത്, രാഷ്ട്രത്തിന് പുറത്ത് അവർ അപ്രകാരം തുടരുന്നതാണെന്നാണ്.’ അതായത് രാഷ്ട്രത്തോട് കൂറില്ലാത്ത മുസ്ലിം ‘ആഭ്യന്തര ഭീഷണി’യാണെന്ന് വളരെ കടുത്ത ഭാഷയിൽ അദ്ദേഹം പറയുകയാണ്; ‘ശത്രു രാജ്യത്തിനകത്താകുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലത് രാജ്യത്തിന് പുറത്ത് നിർത്തുന്നതാണ് എന്നാണ്’. മറ്റൊരു കാരണം അദ്ദേഹം ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നത്: ‘സുരക്ഷിതമായ അതിർത്തിയേക്കാൾ ഭേദം മുസ്ലീങ്ങൾ കൂടുതലില്ലാത്ത ഒരു സൈന്യമുണ്ടായിരിക്കുക എന്നതാണ്’…

ഒരു ശരാശരി മുസ്ലീമിനെ പറ്റി അദ്ദേഹം പറയുന്നതെന്തെന്ന് നോക്കുക: ‘അക്രമവാസന മുസ്ലീമിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ജന്മസിദ്ധമാണ്. അവനതു വച്ച് ഹിന്ദുവിൻ്റെ ദൗർബല്യത്തെ ചൂഷണം ചെയ്യുകയും, അത് ഭീകര-ക്രിമിനൽ തേർവാഴ്ച്ചയിൽ പര്യവസാനിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.” അംബേദ്കർ വിഭജനത്തെ അനുകൂലിക്കുമ്പോഴും സവർക്കർ അതിനെ എതിർക്കുമ്പോഴും, അവർ രണ്ടു പേരും പങ്കുവച്ചിരുന്ന ആശങ്കകൾ ഒന്നു തന്നെയായിരുന്നു. അംബേദ്കർ അത് കുറച്ചു കൂടി മൂർച്ചയുള്ള ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞു എന്നു മാത്രം ഒരു മുസ്ലീമിന് സ്വന്തം മതവിശ്വാസം പിന്തുടർന്നു കൊണ്ടു തന്നെ രാജ്യ സ്നേഹിയും ദേശീയവാദിയായും തുടരാമെന്ന് ‘ഹിന്ദുത്വം’ വാദിക്കുമ്പോൾ, ഒരുവൻ മുസ്ലിമായി ജനിച്ചാൽ അവന് ഇന്ത്യയെ ഒരിക്കലും തൻ്റെ മാതൃരാജ്യമായി കാണാനാകില്ലെന്നാണ് ഡോ. അംബേദ്കർ പറയുന്നത്.

വ്യക്തിതാൽപര്യവും രാഷ്ട്ര താൽപര്യവും ഏതെങ്കിലുമൊരു ഘട്ടത്തിൽ വിരുദ്ധ ദിശയിലേക്കായാൽ, രാഷ്ട്ര താൽപര്യം ഉയർത്തിപ്പിടിക്കുകയാണ് ഒരു പൗരന്റെ മൗലിക ധർമ്മം. “I know my position has not been understood properly in the country. I say that whenever there has been a conflict between my personal interests of the country as a whole, I have always placed the claims of the country above my personal claims. I have never pursued the path of private gain… so far as the demands of the country are concerned, I have never lagged behind.” ഉത്തമ പൗരനായ ഭരണഘടനാ ശില്പി ബാബാസാഹേബ് അംബേദ്കറിന്റെ വാക്കുകളാണ്.

ദേശീയ ബോധത്തെ നിർവ്വചിക്കാൻ ഡോ. അംബേദ്കർ
‘പാകിസ്താൻ ഓർ പാർട്ടിഷൻ ഓഫ് ഇന്ത്യയിൽ’ ഉപയോഗിച്ച രണ്ടു വാക്കുകളുണ്ട്: ‘kinship’ and ‘desire’. “Consciousness of kind, awareness of the existence of that tie of kinship” എന്നാണ് ദേശീയതയെ അദ്ദേഹം നിർവ്വചിക്കുന്നത്. ദേശീയ വാദത്തെയാകട്ടെ “the desire for a separate national existence for those who are bound by this tie of kinship” എന്നാണ് അദ്ദേഹം വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. ദേശീയ ബോധമില്ലാത്ത കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകൾക്കും ഇസ്ലാമിസ്റ്റുകൾക്കും  ഇല്ലാതെ പോകുന്നതും ഈ ബന്ധുഭാവവും അഭിവാഞ്ഛയുമാണ് – സ്വന്തം രാജ്യത്തോടും ജനതയോടും സ്വാഭാവികമായിത്തന്നെ തോന്നേണ്ട ഏകാത്മഭാവം, ഐക്യം. അതില്ലാത്ത മൂന്നു വിഭാഗത്തെയാണ് ഗുരുജി ആഭ്യന്തര ഭീഷണികളായി വിലയിരുത്തിയത്; ഇതുള്ളവനെ, അവൻ്റെ മതാചാരങ്ങൾക്കതീതമായി ഹിന്ദു എന്നും വിളിക്കുന്നു.

അംബേദ്കറൈറ്റുകളോടുള്ള ഒരു ചെറിയ വെല്ലുവിളിയാണ്: അംബേദ്കറിൻ്റെ മുസ്ലീം-ഇസ്ലാം വിമർശനത്തേക്കാൾ മൂർച്ചയുള്ള, അല്ലെങ്കിൽ നിങ്ങൾ പറയുന്ന തരത്തിൽ മാരകമായ ‘ഇസ്ലാമോഫോബിക്കായ’, ഒരു വരിയെങ്കിലും ഗുരുജിയുടെ ‘ബഞ്ച് ഓഫ് തോട്സിലോ’ സവർക്കറിൻ്റെ ‘ഹിന്ദുത്വയിലോ’ കാട്ടിത്തരാമോ? (ഡോ. അംബേദ്കറിൻ്റെ ‘Christianity in India’ എന്ന ചെറു പുസ്തകവും, പല പുസ്തകങ്ങളിലും കോൺസ്റ്റ്യുവൻ്റ് അസംബ്ലി ഡിബേറ്റിലുമായി പരന്നു കിടക്കുന്ന അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ സാഹിത്യവും ഒന്നു വായിച്ചാൽ, വിചാരധാരയുടെ എഡിറ്റർ വെങ്കടറാവു പറഞ്ഞ ‘ആഭ്യന്തര ഭീഷണികളെ’പ്പറ്റി കൂടുതൽ മനസ്സിലാക്കാം.)

അംബേദ്കറൈറ്റുകളെന്ന് പറഞ്ഞ് നടക്കുന്ന വയറ്റുപ്പിഴപ്പുകാർ ഈ പുസ്തകമെന്തു കൊണ്ട് ചർച്ചയാക്കുന്നില്ലെന്ന ചോദ്യത്തിന് അക്കൂട്ടരെ സംബന്ധിച്ചടത്തോളം വലിയ പ്രസക്തിയൊന്നുമില്ലെങ്കിലും, പൊതു സമൂഹത്തിനത് നിർണ്ണായകമായ ഒന്നാണ് . എന്നാലവർ, ഗുരുജി ഗോൾവൽക്കറിന്റെ ബഞ്ച് ഓഫ് തോട്ട്സിലെ Internal Threats: ‘On Muslims’ എന്ന ഭാഗവും ബാബാസാഹേബിന്റെ പാകിസ്താനും ചേർത്തുവെച്ച് വായിച്ചു നോക്കണം. അംബേദ്കർ തന്റെ പുസ്തകത്തിലൂടെ എത്തിച്ചേരുന്ന നിഗമനമിതാണ്: ‘ഭാരതത്തെ തന്റെ മാതൃരാജ്യമായി അംഗീകരിക്കാനും ഒരു ഹിന്ദുവിനെ തന്റെ സഹോദരനായി കാണുവാനോ ഇസ്ലാം മതം ഒരു യഥാർത്ഥ മുസ്ലീമിനെ അനുവദിക്കുന്നില്ല. അക്രമോത്സുകത ഒരു മുസ്ലീമിനെ സംബന്ധിച്ചടത്തോളും ജന്മദത്തമാണ്. അവൻ ഹിന്ദുക്കളുടെ ബലഹീനതയെ ചൂഷണം ചെയ്ത് ഗുണ്ടാ/ഭീകരവാഴ്ച്ച നടപ്പിലാക്കുന്നു.’ അംബേദ്കറുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ ഗുരുജിയും മറ്റ് ഹിന്ദുത്വ ചിന്തകരും ഇസ്ലാമിനെതിരെ ഉയർത്തിയിട്ടുള്ള വിമർശനങ്ങൾ എത്ര സാധാരണവും നിസ്സാരവുമാണെന്ന യാഥാർത്ഥ്യം മൗദുദി കുഴലൂത്തുകാരായ ഏത് ഇടത്- ലിബറൽ ലുംപനും അംഗീകരിക്കേണ്ടി വരും.

മൗദൂദി-ജിഹാദികളുടെ കപട ദലിത് സ്നേഹത്തിന് പിന്നിലെ അപകടത്തെപ്പറ്റി അദ്ദേഹം അക്കാലത്ത് തന്നെ മുന്നറിയിപ്പ് നൽകിയിട്ടുണ്ട്…

“I would like to tell the Scheduled Castes who happen to be impounded inside Pakistan to come over to India by such means as may be available to them. The second thing I want to say is that it would be fatal for the Scheduled Castes, whether in Pakistan or in Hyderabad, to put their faith in Muslims or Muslim League. It has become a habit with the Scheduled Castes to look upon the Muslims as their friends simply because they dislike Hindus. This is a mistaken view,” Dr Ambedkar said. (The Free Press Journal, November 28, 1947. Cited in Dr Ambedkar: Life and Mission, Dhananjay Keer, p. 399)

ഒപ്പം എടുത്ത് പറയാവുന്ന ഒരു അംബേദ്കർ ജീവചരിത്രമാണ്
ദത്തോപാന്ത് ഠേംഗിഡിജിയുടെ ‘ഡോ. അംബേദ്കർ: സാമൂഹ്യ വിപ്ലവയാത്ര’. സംഘ പ്രചാരകനും സാമൂഹിക ചിന്തകനുമായിരുന്ന ഠേംഗിഡിജി അംബേദ്കറുമായി വളരെയധികം വ്യക്തി ബന്ധം പുലർത്തിയിരുന്നു. അംബേദ്കറെ തോൽപ്പിക്കാൻ കോൺഗ്രസും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകളും ഒന്നിച്ച് പരിശ്രമിച്ച തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ അദ്ദേഹത്തിനൊപ്പം എല്ലാ പിന്തുണയും നൽകി അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഇലക്ഷൻ പ്രചരണത്തിന്റെ കൺവീനറുമായി പ്രവർത്തിച്ചയാളാണ് ഠേംഗിഡിജി. ഉത്തരേന്ത്യയിലെ ജനജാതി വിഭാഗങ്ങൾ കമ്മ്യൂണിസത്തിന്റെ വലയിൽ വീണു പൊകാതെ തടുത്തു നിർത്തയത് എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും ഒരു നല്ല ആന്റി കമ്മ്യൂണിസ്റ്റായിരുന്ന അംബേദ്കറായിരുന്നു. അംബേദ്കറും രാഷ്ട്രീയ സ്വയംസേവക സംഘവും, റിഡിൽസ് ഓഫ് ഹിന്ദുയിസത്തെക്കുറിച്ച്, അംബേദ്കറും ഭഗവധ്വജവും തുടങ്ങിയവ ഈ പുസ്തകത്തിലെ പ്രസക്തമായ അദ്ധ്യായങ്ങളാണ്.

Note: Dr. Babasaheb Ambedkar’s Pakistan or Partition of India (Thoughts on Pakistan) in a nutshell: “That the Muslims, Ambedkar’s book argues, are a nation must be accepted without cavil. It advises the Hindus to have no fear for want of a nationally safe frontier in the event of the birth of Pakistan because geographical conditions are not decisive in modern world and modern technique. As the resources of Hindustan are far greater than those of Pakistan, the creation of Pakistan will not leave Hindustan in a weakened condition. It also impresses upon the Hindus that it is better to have Muslims whose loyalty to India is always doubtful, without and against, rather than within and against. A safe army rid of the Muslim preponderance is better than a safe border… It prescribed a sovereign remedy for securing peace and homogeneity by arranging for a total exchange of population , Hindus from Pakistan and Muslims from Hindustan, as did Turkey, Greece, Bulgaria to solve their internecine wars… This historic book castigates the anti – reformist tendency of the Muslims. It observes that the dominating influence with the Muslims is not democracy. The predominant interest of Muslims is religion, their politics being essentially clerical. The Muslims are opposed to social reform, and are an unprogressive people all over the world. To the Muslims, the book states, Islam is a world religion , suitable for all times and for all conditions. The brotherhood of Muslims for Muslims only. For non-Muslims there is nothing but contempt and enmity. The Muslim has allegiance to a nation which is ruled by a Muslim; a land not ruled by a Muslim is his enemy land. The book, therefore, concludes that Islam can never allow a true Muslim to adopt India as his Motherland and regard a Hindu as his kith and kin. The spirit of aggression is a Muslims natural endowment. He takes advantage of the weakness of the Hindus and follows gangsterism.” (Dr. Ambedkar: Life and Mission by Dhananjay Keer)